ترديدي نيست كه در بين هنرهاي هفتگانه، موسيقي موثرترين و گوياترين وسيله براي بيان عواطف و تمنيات دروني آدمي است. از اين رو تاريخ پيدايش آن را با تاريخ ظهور انسان، انسان صاحب احساس، بايد يكي دانست. بسياري از دانشمندان اختراع موسيقي را به درستي، بر تاريخ اختراع كلام ملفوظ مقدم دانسته‌اند و چنين استدلال مي‌كنند كه بشر از همان آغاز آفرينش براي بيان و توصيف تأثرات و حالات مختلف روحي خود مانند شوق و هيجان، جذبه و نياز، اندوه و سرور و نظاير آن، كه همه جلوه‌هاي گوناگون عشق و تمنا و آرزوست، پيش از اختراع كلام ملفوظ، خود را به موسيقي نيازمند يافته و به آهنگ صداي خويش توسل جسته، زيرا موسيقي آواز طبيعي‌ترين و آماده‌ترين وسيله براي اظهار و توصيف اين حالات بوده‌است