کورکومین
به دلیل ویژگی های سلامتی بخش منحصر به فرد خود به عنوان یک ترکیب مؤثر در پیشگیری
و درمان بیماری ها شناخته شده است. بسیاری از پژوهشگران به دلیل فعالیت بیولوژیکی
کورکومین (نظیر ضد سرطان، ضد التهاب، ضد ویروس و ...) به مطالعه بر روی آن
پرداختند که نتایج حاکی از مؤثر بودن این جزء بیولوژیکی در درمان آلزایمر،
افسردگی، درد مزمن عضلات، تب، مشکلات قاعدگی، ناراحتیهای کلیوی و ... بوده است. علیرغم
فعالیت بیولوژیکی منحصر به فرد کورکومین، بهره مندی از خواص آن با مشکلاتی همراه
است که از آنها میتوان به قابلیت دسترسی زیستی کم به دلیل میزان جذب پائین، قابلیت
حلالیت ضعیف در محلول های آبی و حذف سریع از دستگاه گوارش نام برد. به دلیل مشکلات
کاربرد کورکومین، پژوهشگران بسیاری درصدد بررسی بر روی بهبود قابلیت دسترسی زیستی
این جزء بیولوژیک با استفاده از سیستمهای مختلف انتقال شدند. این مقاله، مروری بر
انواع سیستمهای انتقال کورکومین و مشتقات آن و نتایج آخرین تحقیقات انجام شده بر روی
نانوکورکومین ها میباشد