پيشگيري از بزهكاري

تحقيق پيشگيري از بزهكاري
 متشکل از 16 صفحه ، در قالب word  قابل ويرايش و اماده پرينت

بخشی از محتوا ::
 پيشگيري از بزهكاري
 پيچيدگي ماهيت بزهكاري پيشگيري را نيز مشكل مي كند و رهيافتهاي چندگانهاي را كه مي طلبد كه كليه عوامل خطرزا را در نظر بگيرد.
 از ديدگاه بهداشت عمومي در پيشگيري بزه، استراتژيها و مداخله ها در سه سطح كلي همانند ساير مسائل بهداشتي و اجتماعي طبقه بندي ميشود. اين سه سطح شامل پيشگيري نوع اول يا اوليه پيشگيري نوع دوم يا ثانويه و پيشگيري نوع سوم يا ثالثيه است كه بر اساس سطوح  مختلف براي  هر جامعهاي متغير است
 ايجاد يك محيط سالم
      در پيشگيري اوليه به ريشه مسئله و عوامل خطرزاي محيطي توجه ميشود. اين نوع پيشگيري سعي بر آن دارد كه امكان درگير شدن با مسئله طوري پيش برود كه هرگز محلي
  براي رشد مسئله وجود نداشته باشد. به همين علت استراتژيهاي برنامه ضرورتاً طوري انتخاب ميشوند كه بتوانند عوامل مخاطره آميز را كاهش دهند، وضع قوانين كه بعضي از محدوديتها را ايجاب ميكنند از آن جمله اند. براي مثال در جامعهاي كه حمل اسلحه آزاد است، اين آزادي خود يك عامل خطرزاي امكان درگير شدن با مسئله بزه است . بنابراين منع حمل اسلحه يكي از استراتژيها در آن جامعه خواهد بود.
كاهش عوامل خطرزا
      در پيشگيري ثانويه هدف كلي دور نگهداشتن فرد از فعاليتهايي است كه خطر بر چسب بزه را در فرد تقويت ميكند. مثل كنترل خشم و خشونت، كنترلهاي خانواده بر رفتارهاي ضداجتماعي و دوري از دوستان بزهكار. پيشگيري نوع دوم نيز مانند پيشگيري نوع اول استراتژيهاي برنامه ريزي خود را بر اساس يافتههاي پژوهشها طرح ميكند و تأكيد زيادي بر فرد و يا ارتباطات فرد دارد. به همين جهت استراتژيهاي پيشگيري نوع دوم از طريق يادگيري مهارتهاي زندگي اجتماعي از يك طرف و محيط اجتماعي و ارتباطات فردي از  طرف ديگر تأكيد مي كند. اهميت اين سطح به عنوان سطح پيشگيري كمك به افراد درمعرض خطر است
 کنترل موقعيت خطر
      پيشگيري سطح سوم سعي مي کند موقعيت مسئله را اصلاح و يا در آن مداخله کند و هدف آن پيشگيري از تکرار فعاليتهايي است که جرم شناخته ميشود. براي اين نوع پيشگيري لازم است درگير مسائلي مانند تنبيه، جريمه و بازتواني از طريق نظام حقوقي و قضا شود. پيشگيري نوع سوم برنامهريزي مداخله‌اي و اداره موقعيت هاي خطرناک (Management Crisis Situation) را بر اساس فعاليتهايي تنظيم ميکند که ممکن است باعث بزهکاري شوند.
 در حال حاضر روشهاي رفتاري بيشترين تاثير را در درمان بزهكاران دارد ( گرت 1984، 1985، واتررز و گيلر 1984) در اين روش، به رفتار مناسب به نحوي سيستماتيك پاداش مي دهند، مثلاً با ژتونهايي كه نوجوان مي تواند آنرا با چيزهاي ديگر تاخت بزند، به رفتار نامناسب هيچ پاداشي تعلق نمي گيرد و ممكن است عواقب ناخوشايندي مانند از دست دادن بعضي از امتيازات داشته باشد. روشهاي رفتاري را مي توان در كانونهاي اصلاح، در مدرسه يا برنامه هاي محلي يا در خانواده به كار برد. ( برچارد و هاريگ 1976، كريچين، وولف براكمن، نيكسن و نيلسن 1979، راتر و گيلر 1984، ساراسون 1987، سيندر و باترسون 1985)
هر چند مواردي هست كه نشان دهد تنها راه عملي به خصوص در مورد مجرمان حرفه اي، نگهداري آنان در كانونهاي بزهكاري است، ولي در بسياري از موارد حكمهاي تعليقي و آزادي مشروط و اخطار رسمي پليس از لحاظ ميزان بزهكاري دست كم تاثيري برابر يا تاثير نگهداري نوجوانان در كانونهاي اصلاح دارد. در واقع چندين مطالعه نشان داده است كه چنين برخوردهايي با نوجواناني كه اولين بار مرتكب جرم مي شوند باعث كاهش جرائم آنان مي شود ( ديكسون و وايت 1975، بالاتر و گيلر 1984)
رشد و شخصيت ماسن مهشيد ياسايي
شواهدي كافي در دست است كه نشان مي دهد كه زنداني شدن بزهكاران در كانونهاي اصلاح معمولاً وضع را بدتر مي كند اين گونه موسسات جوان را دچار مشكلات رواني مي كند و يا تجارب تلخي مواجهش مي كند با تجاربي كه غالباً شامل سوئ استفاده جنسي و بدني از سوي ساير همسالان و بزرگسالان است. اين گونه موسسات هيچ گونه كمك رواني، تربيتي يا شغلي فراهم نمي كنند و اگر هم بكنند بسيار كم است. اين گونه موسسات بيشتر نوجوانان را آماده مي كنند تا در آينده جنايتكار شوند