تحقيق رفتار ائمه در برارب خلفاي جور
متشکل از 8 صفحه ، در قالب word قابل ويرايش و اماده پرينت
بخشی از محتوا ::
سيره ائمه معصومين(ع) در برابر حكومتهاى هم عصر خويش نشان مىدهد كه آنانازهر وسيلهاى براى مبارزه با آنها استفاده مىكردهاند، هر چند كه در زمانهاىمختلف،شيوه مبارزه ايشان متفاوت بوده است. شيوه مبارزه ائمه(ع) را مىتوان به دو دسته مستقيم و غير مستقيم تقسيم كرد. در مبارزه مستقيم، به روشنگرى صريح درباره ماهيت حكومتهاى وقت و حتى در مواردى به براندازى آنها اقدام مىكردند. مبارزه غير مستقيم آنان استفاده از هر روشى بود كه غير مستقيم، به نفى مشروعيت و تضعيف حكومتها منجر شود.
بررسى اين دو روش مبارزه مىتواند روشن سازد كه مبارزه آنان با حكومتها بر چه مبنا و اساسى بوده است و آيا صرفاً به اين علت بوده است كه اين حكومتها در روش خويش عادلانه رفتار نمىكردند يا غير از اين، علل ديگرى نيز دخالت داشت كه ماهيت آنها را ظالمانه مىساخت، به گونهاى كه هرگز اصلاحپذير نبودند. پيش از پرداختن به اصل مبحث، گفتنى است كه ائمه(ع) از يك اصل پنهان كارى، به نام تقيه، در برابر حكومتهاى وقت استفاده و اصحاب خويش را به رعايت آن سفارش مىكردند. در بحثهاى پيشين گذشت كه حضرت على(ع) براى حفظ جان خويش از همين روش استفاده مىكرد، امام حسين(ع)
اصحاب خويش را به كتمان و مخفى كارى توصيه مىكرد و امام باقر(ع) نيز به ابابصير توصيه مىكند كه در جامعهاى كه حكومت آن در دست افراد ناحق و هوس باز است، در ظاهر، هم چون ديگران و در باطن، مخالف آنان عمل كنيد:
«خالطوهم بالبرانية و خالفوهم بالجوانية اذا كانت الامرة صبيانيه» [1]
توجه به اين نكته درباره تقيه، لازم است كه تقيه يك ضرورت است و امرى مستمر و دائم محسوب نمىشود. بنابراين، ممكن است امرى در يك زمان، جزء موارد تقيه باشد و در زمان ديگر نباشد. از اين رو، ائمه(ع) در مواردى هم كارى با حكومتها را براى اصحاب خويش مجاز مىدانستند و در مواردى آنان را از آن بر حذر مىداشتند. همين طور گاهى حفظ سرّ امامت خويش را خواستار مىشدند؛ ولى در موارد ديگر، آشكارا به تبيين آن مىپرداختند بدين ترتيب، موارد تقيه در زمانها و مكانهاى مختلف، متفاوت مىشود و بدين علت است كه در روايت، تشخيص مورد آن را برعهده اشخاص گذاشتهاند كه چه امرى بايد پنهان بماند و چه امرى نه.
1. مبارزه مستقيم
همان طور كه گذشت، سيره ائمه(ع) درمبارزه مستقيم با حكومتها به دو شكل متجلى شده است:
1. قيام و مبارزه مسلحانه براى براندازى حكومت. اين روش مبارزه را در سيره امام على و امام حسن(ع) در براندازى حكومت معاويه بررسى كرديم و حتى از تصميم حضرت على براى براندازى حكومت عثمان سخن گفتيم. هم چنين آن را در سيره امام حسين(ع) مشاهده مىكنيم كه درباره آن بحث خواهيم كرد.
2. تبيين و روشنگرى درباره ماهيت حكومتها در جهت نفى مشروعيت و پشتوانه اجتماعى ومعنوى آنها.
اينك بحث درباره مبارزه ائمه(ع) با حكومتها را در قالب اين دو روش ادامه مىدهيم.
متشکل از 8 صفحه ، در قالب word قابل ويرايش و اماده پرينت
بخشی از محتوا ::
سيره ائمه معصومين(ع) در برابر حكومتهاى هم عصر خويش نشان مىدهد كه آنانازهر وسيلهاى براى مبارزه با آنها استفاده مىكردهاند، هر چند كه در زمانهاىمختلف،شيوه مبارزه ايشان متفاوت بوده است. شيوه مبارزه ائمه(ع) را مىتوان به دو دسته مستقيم و غير مستقيم تقسيم كرد. در مبارزه مستقيم، به روشنگرى صريح درباره ماهيت حكومتهاى وقت و حتى در مواردى به براندازى آنها اقدام مىكردند. مبارزه غير مستقيم آنان استفاده از هر روشى بود كه غير مستقيم، به نفى مشروعيت و تضعيف حكومتها منجر شود.
بررسى اين دو روش مبارزه مىتواند روشن سازد كه مبارزه آنان با حكومتها بر چه مبنا و اساسى بوده است و آيا صرفاً به اين علت بوده است كه اين حكومتها در روش خويش عادلانه رفتار نمىكردند يا غير از اين، علل ديگرى نيز دخالت داشت كه ماهيت آنها را ظالمانه مىساخت، به گونهاى كه هرگز اصلاحپذير نبودند. پيش از پرداختن به اصل مبحث، گفتنى است كه ائمه(ع) از يك اصل پنهان كارى، به نام تقيه، در برابر حكومتهاى وقت استفاده و اصحاب خويش را به رعايت آن سفارش مىكردند. در بحثهاى پيشين گذشت كه حضرت على(ع) براى حفظ جان خويش از همين روش استفاده مىكرد، امام حسين(ع)
اصحاب خويش را به كتمان و مخفى كارى توصيه مىكرد و امام باقر(ع) نيز به ابابصير توصيه مىكند كه در جامعهاى كه حكومت آن در دست افراد ناحق و هوس باز است، در ظاهر، هم چون ديگران و در باطن، مخالف آنان عمل كنيد:
«خالطوهم بالبرانية و خالفوهم بالجوانية اذا كانت الامرة صبيانيه» [1]
توجه به اين نكته درباره تقيه، لازم است كه تقيه يك ضرورت است و امرى مستمر و دائم محسوب نمىشود. بنابراين، ممكن است امرى در يك زمان، جزء موارد تقيه باشد و در زمان ديگر نباشد. از اين رو، ائمه(ع) در مواردى هم كارى با حكومتها را براى اصحاب خويش مجاز مىدانستند و در مواردى آنان را از آن بر حذر مىداشتند. همين طور گاهى حفظ سرّ امامت خويش را خواستار مىشدند؛ ولى در موارد ديگر، آشكارا به تبيين آن مىپرداختند بدين ترتيب، موارد تقيه در زمانها و مكانهاى مختلف، متفاوت مىشود و بدين علت است كه در روايت، تشخيص مورد آن را برعهده اشخاص گذاشتهاند كه چه امرى بايد پنهان بماند و چه امرى نه.
1. مبارزه مستقيم
همان طور كه گذشت، سيره ائمه(ع) درمبارزه مستقيم با حكومتها به دو شكل متجلى شده است:
1. قيام و مبارزه مسلحانه براى براندازى حكومت. اين روش مبارزه را در سيره امام على و امام حسن(ع) در براندازى حكومت معاويه بررسى كرديم و حتى از تصميم حضرت على براى براندازى حكومت عثمان سخن گفتيم. هم چنين آن را در سيره امام حسين(ع) مشاهده مىكنيم كه درباره آن بحث خواهيم كرد.
2. تبيين و روشنگرى درباره ماهيت حكومتها در جهت نفى مشروعيت و پشتوانه اجتماعى ومعنوى آنها.
اينك بحث درباره مبارزه ائمه(ع) با حكومتها را در قالب اين دو روش ادامه مىدهيم.
تحقيق رفتار ائمه در برارب خلفاي جور
متشکل از 8 صفحه ، در قالب word قابل ويرايش و اماده پرينت
متشکل از 8 صفحه ، در قالب word قابل ويرايش و اماده پرينت