بررسی نقاشي معاصر ايران

نقاشی معاصر ايران به دوره ای اطلاق می شود که از دهه 1320 آغاز شده است و تا کنون ادامه دارد. در اين رساله چهار تن از نقاشان که فعاليت خود را از دهه های آغازين اين دوران شروع کردند، مورد بررسی قرار خواهند گرفت؛ حسين کاظمی، منوچهر يکتايی، ابوالقاسم سعيدی و سهراب سپهری.
اين نقاشان به طور عمده طبيعت را وسيلة بيان کار خود قرار داده اند. انتخاب اين نقاشان بر اين ديدگاه استوار است که هر يک از آن ها از زاويه ای خاص و نگاهی شخصی به يک موضوع مشترک نگاه می کنند. تمامی آن ها از فرهنگ ايرانی سر بر می آورند و به دوره ای مشترک تعلق دارند، هر چند تحت تأثير فضاهای مختلف، تأثّرات متفاوتی در آثار آن ها آشکار می شود. در اين رساله سعی می شود تا با تأمل در مفهوم طبيعت و خوانش دوره کوتاهی از نقاشی معاصر ايران، سرانجام به طور جداگانه، با تأمل بر آثار هر نقاش به دنيای درونی او نزديک شويم. در اين سفر نگارنده سعی می کند با همدلی با خالق اثر به عميق ترين لايه های تخيل او نزديک شود. پايه چنين تحليلی بر نقد تخيلی استوار است. بر اين اساس وحدت و بقای خيالپردازی در توشه گيری از عناصر چهارگانه وجود؛ آب، باد، خاک و آتش به انسجام می رسد. در غير اين صورت پايه های تخيل سست است و اثر هنری اصيل در حد بازی های فرمی و تصويری تنزّل خواهد کرد. اين که تأثيرات بيرونی تا چه حد به اين دنيای درونی هنرمند راه می يابند و او چگونه در رسيدن به خلقت وجودی ناب اثر با عنصر خلق آن اثر يگانه می شود مورد تحليل قرار خواهد گرفت.

فهرست مطالب: